H γιορτή για την επέτειο του πολυτεχνείου

Κάθε χρονιά όλο και πιο βαρετές γίνονται οι σχολικές γιορτές. Και για τους καθηγητές και για τα παιδιά. Ο λόγος κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ο τρόπος που γίνονται είναι τυποποιημένος, αποστεωμένος και πληκτικός. Έχουν απομακρυνθεί από την ουσία και το νόημα του εορτασμού, που είναι πάλι κατά τη γνώμη μου, όχι η επανάληψη μιας ιεροτελεστίας και μία απόδοση τιμών απλά, αλλά το να βρούμε την ουσία της ιστορικής πράξης και να την χρησιμοποιήσουμε στη σημερινή εποχή. Αυτό, αν είναι δύσκολο με τις υπόλοιπες σχολικές γιορτές, πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο να εφαρμοστεί  με την ανάμνηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 73!
Κι αυτό διότι απ' τη μια μεριά τα χρόνια που πέρασαν από τότε δεν είναι πολλά, απ' την άλλη και σήμερα περίπου τα ίδια πολιτικά θέματα ορθώνονται μπροστά μας, όπως το ζήτημα της παιδείας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της πραγματικής δημοκρατίας που σήμερα είναι και πάλι επίκαιρα όσο ποτέ..
Επίσης σήμερα, δυστυχώς ο ίδιος εφιάλτης όπως και τότε κατατρέχει τη συνείδηση και το πνεύμα των δημοκρατών. Ένα κόμμα συνεχιστής της ιδεολογίας των χουντικών, καταφέρνει και κερδίζει την υποστήριξη χιλιάδων συμπολιτών μας και έχει σημαίνοντα λόγο και άποψη !
Είναι τυχαίο αυτό ; Αποτελεί κάτι αποσπασματικό και ξαφνικό ή έχει πιο γερές ρίζες ; Μήπως τα ίδια συμβάντα, οι ίδιες συμπεριφορές, η καλλιέργεια της κουλτούρας της βίας, η επικράτηση της ψυχολογίας του όχλου, η ποδηγέτηση, ο ηγεμονισμός, ο φανατισμός, η ξενοφοβία, η απομάκρυνση των ιδιαιτεροτήτων, οδηγούν αργά και μεθοδικά σε λύσεις και προτάσεις μισαλλοδοξίας, εχθρότητας και ιδελογικής τύφλωσης ;
Είναι καθημερινά αυτά τα περιστατικά ; Πόσο απασχολούν την εκπαιδευτική κοινότητα και τι κάνει αυτή για να τα αντιμετωπίσει ;
'Εχοντας στο μυαλό μου αυτούς περίπου τους προβληματισμούς , οργάνωσα τον φετινό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου ξεκινώντας με κάποια σκετς που κινούνται πάνω κάτω σ' αυτό το πλαίσιο.

  Πρώτο σκετς (Φανατισμός- οπαδισμός )

Κώστας -Νίκος.
Ο Νίκος κάθεται στο πεζοδρόμιο με τα χέρια του στα μάγουλα.

Κώστας : Γεια σου Νίκο !
Νίκος : Γεια !
Κώστας : Γιατί κάθεσαι εδώ μόνος σου ;
Νίκος : Τίποτα, να εδώ βαριέμαι
Κώστας : Θες να κάνουμε παρέα ;
Νίκος : Δεν έχω πρόβλημα...
Κώστας : Λοιπόν την Κυριακή έχει ματς ο καρπουζαϊκός ! Έχεις πάει ποτέ στο γήπεδο ;
Νίκος : Όχι κι ούτε θέλω να πάω !
Κώστας : Α, χάνεις είναι καταπληκτικά !
Νίκος : Δεν βλέπω τίποτε το φοβερό !
Κώστας : Λοιπόν μπαίνεις στο γήπεδο και είναι τρομερά σου λέω !
                Ένας τεράστιος χώρος και παντού κόσμος...
                Είναι όλοι φίλοι γύρω μας . Κρατάνε κασκόλ με το χρώμα της ομάδας και τραγουδάνε                         συνθήματα. ΟΕΟΕΟΕΕΕΕ.......
                Μπορούμε να βρίσουμε όσο θέλουμε τους αντίπαλους. Ακούγονται ρυθμικά τύμπανα.                         Φωτοβολίδες πετάγονται, βεγγαλικά.
Νίκος : Δεν μου αρέσουν αυτά πολύ !
Κώστας : Ε καλά χάνεις ! Νιώθεις μια τρομερή δύναμη μέσα σου. Γύρω σου είναι όλοι φίλοι. Δεν                       αισθάνεσαι πια μοναξιά !
Νίκος : Αφού δεν τους ξέρεις.
Κώστας : Δεν έχει σημασία αφού είναι καρπουζαϊκοί είναι φίλοι.
                Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα.
                Ότι αποφασίσουν οι φίλοι το κάνεις κι εσύ !
                Σηκώνονται αυτοί, σηκώνεσαι κι εσύ. Βρίζουν αυτοί, βρίζεις κι εσύ.
                Τραγουδάνε αυτοί, τραγουδάς κι εσύ.
                Δεν σκέφτεσαι καθόλου. Οι άλλοι αποφασίζουν.
                Νιώθεις ένα σώμα με τους άλλους.
Νίκος :  Κι αν κάνουν αυτοί κάτι λάθος ;
Κώστας : Δεν πειράζει. Κανένα πρόβλημα. Εσύ δεν φταις σε τίποτα. Οι άλλοι αποφάσισαν. Χα,Χα !
                Προχθές οι φίλοι άρπαξαν έναν πεπονιακό και τον έκαναν τ' αλατιού ! Του έριξα κι εγώ    
                μερικές !
Νίκος : Δεν το βρίσκω πολύ σωστό.
Κώστας : Θες να έρθεις μια φορά μαζί μου να δεις πως είναι ; Δεν ξέρεις τι χάνεις ! Η ομάδα μας    
                είναι Θεός ! Δεν ξέρω που θα φτάσω αν κάποιος την προσβάλει. Την πιστεύω και την  
                προσκυνάω ! Κάθε μέρα ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη της
Νίκος : Δεν ξέρω ίσως ...
Κώστας : Μόνο που πρέπει να μαλώνεις με τους πεπονιακούς !
Νίκος : Μα πεπονιακός είναι ο φίλος μου ο Χρήστος.
Κώστας : Τι πεπονιακός ; Μα τότε δε θα τον έχεις πια φίλο !
Νίκος : Τι να μην έχω φίλο τον Χρήστο ;
Κώστας : Ναι αφού πια θα είσαι καρπουζαϊκός
Νίκος : Μα πεπονιακός είναι κι ο πατέρας μου.
Κώστας : Τι ; Και κάθομαι και σου μιλάω τόση ώρα ; Ουουουυυυυ.....


 Δεύτερο σκετς (ιδεολογία της βίας)

1η σκηνή :
Αλέξανδρος : Έλα εδώ εσύ ρε !
Γιώργος : Τι......θέλεις ; (φοβισμένα, κουβαλάει στη πλάτη του μια τσάντα γεμάτη βιβλία)
Αλέξανδρος : Τι είσαι συ πρωτάκι ;
Γιώργος : Ναι
Αλέξανδρος : Γιατί έχεις τόσα βιβλία ; Φύτουλας είσαι ;
Γιώργος : ......
Αλέξανδρος : Βλέπεις εγώ τι έχω ; (του δείχνει ένα τετράδιο)
Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ; (του δίνει μια σπρωξιά)

2η σκηνή :
Ο Γιώργος μαθαίνει τάϊκ βο ντο και κάνει εξάσκηση στο χώρο του σχολείου: Κλωτσιές στον αέρα, χτυπήματα με το χέρι, νευρικές απότομες κινήσεις. Παραδίπλα κάθονται και χαζολογάνε δύο κορίτσια.(Ειρήνη, Μαρία)
Γιώργος : Μπορείτε να πάτε πιο κει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ !
Ειρήνη : Δεν πάμε πουθενά !
Γιώργος : Πλησιάζει την Ειρήνη με ύφος απειλητικό !
Ειρήνη : Ατάραχη κάθεται και τον κοιτάζει.
Γιώργος : Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;

3η σκηνή :
Η Ειρήνη εξασκείται στη σκοποβολή. Πυροβολεί πάνω-κάτω, ευθεία, πλάγια.Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει.
Ειρήνη : Ναι !
Φωνή : Έλα Ειρήνη εσύ ;
Ειρήνη : Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;

Έρχεται ο Αλέξανδρος, μιλάει αυστηρά και διατάζει τους : Γιώργο, Ειρήνη, Μαρία.
Τους βάζει στη σειρά και τους διατάζει να παρελάσουν. Μπροστά τους βρίσκεται η  Φαρίντα που είναι μελαμψή. Ο Αλέξανδρος τη δείχνει επιθετικά σα στόχο.
Τα υπόλοιπα παιδιά συγκεντρώνονται γύρω από τη Φαρίντα και φωνάζουν προς τον Αλέξανδρο :
Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;

Μερικά σκιτσάκια

Μετέωρα

Αυτό λοιπόν ήταν το περισσότερο που μπορούσαμε να κάνουμε !
Το 2009 μείναμε άναυδοι από τις τρομακτικές δηλώσεις ενός πρωθυπουργού ολογράμματος : θα φροντίσουμε να διασφαλίσουμε τουλάχιστον τη μια θέση εργασίας από τις δύο ενός αντρόγυνου, μετά προσπαθήσαμε να αναλύσουμε την κατάσταση και να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Διαβάσαμε οικονομικές θεωρίες, είδαμε video για την Αργεντινή, τον Ισημερινό, τη διεθνή συνωμοσία, συζητήσαμε μεταξύ μας και κάναμε αρχικά υπομονή μέχρι να δούμε που πάει η κατάσταση. Μας έβαλαν φόρο στα σπίτια, μας έκοψαν μισθούς, συντάξεις και δώρα, κατήργησαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας και άρχισε ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του Αστέρα, του Ελληνικού, του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής, των νησιών, της ΔΕΗ, της ΤΡΕΝΟΣΕ, των αεροδρομίων της χώρας. Παράλληλα ξεκίνησε μια εκ νέου «διευθέτηση» των δαπανών για την υγεία, που πήρε μπάλα την έκτακτη περίθαλψη, το γράψιμο των φαρμάκων, τα βασικά χρηστικά είδη των νοσοκομείων και τέλος τα μικρά φαρμακεία που φυτοζωούσαν με την κρίση και τώρα έπρεπε να αναπροσαρμοστούν σε ένα καινούργιο μοντέλο με μεγάλες παραγγελίες, μεγάλες εκπτώσεις, προσωπικό με δυσβάστακτα ωράρια, επιδόθηκαν σε ένα αγώνα επιβιώσης και καταστροφής του γείτονα.
Επίσης τα νέα που έρχονταν από την «επίλυση» του ασφαλιστικού δεν ήταν καλά. Μιλούσαν για κατάργηση του εφάπαξ και για κατώτερη εγγυημένη σύνταξη.
Μέχρι τον Ιούνιο του 2011 που ο κόσμος αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο, κυρίως στην πλατεία Συντάγματος και να δει τι μπορούσε να κάνει αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Σ' εκείνες τις εκδηλώσεις, πρωτοστάτησαν οι : Βαρουφάκης, Καζάκης, Μαριάς, Λαπαβίτσας που μιλούσαν τότε για διαγραφή του χρέους, καταστροφή της ευρωζώνης, κλείσιμο των τραπεζών- κυρίως ο Βαρουφάκης- και άλλα τέτοια που ηχούσαν τότε στα επαναστατημένα αυτιά μας σαν αριστερά και μαχητικά ! Επικρατούσε ένας αγωνιστικός λόγος, κατά του καπιταλισμού, των τραπεζών, της Γερμανίας κυρίως από ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ. Παλιοί σύντροφοι έσκασαν μύτη, εναλλακτικές δράσεις, ρομαντικοί νέοι, ομάδες αλληλεγγύης.Υπήρχε μια ζεστασιά και μια αγωνιστικότητα, μια προσδοκία για ένα φωτεινό μέλλον, μέχρι που όλο αυτό κατέληξε σε σπασμωδικές επιθέσεις με πέτρες, κάψιμο της Αθήνας, πνίξιμο στα δακρυγόνα του Παπουτσή, μάχη με τα μηχανάκια του ΔΙΑΣ.
Κατηγορήθηκαν οι αγανακτισμένοι ότι έδωσαν έδαφος για την ανάπτυξη του φιδιού της χρυσής αυγής, όμως πριν να εκφυλιστεί το όλο κίνημα σε κατάληψη φρικιών και τζάνκι, έδωσε μεγάλη ελπίδα στον κόσμο. Υπήρξε ενθουσιασμός, αυθορμητισμός, ελευθερία, ομιλίες από καρδιάς που συγκινούσαν όμως αν εξαιρέσεις την παραίτηση του απίθανου Γιωργάκη από την κυβέρνηση, τα υπόλοιπα θετικά απ' τα αποτελέσματα του κινήματος των αγανακτισμένων, συνοψούνται κυρίως στην επικράτηση μιας πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούσε ως συνήθως να συμβιβάσει όλες τις τάσεις , χρησιμοποιώντας ως συνήθως έναν λόγο μάλλον ασαφή, επιφανειακά αγωνιστικό αλλά στην ουσία παραπλανητικό !
Σ' αυτή την παραπλάνηση δυστυχώς έχει εθιστεί ο ελληνικός λαός από την εποχή του Ανδρέα, σαν γκόμενα που αρέσκεται να ακούει «ωραία ψέμματα». Δυστυχώς , όμως δεν του μένει άλλη λύση, διότι και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι πολλαπλά διασπασμένη, δεν έχει πειστική πρόταση, είναι αναχρονιστική και δεν μιλάει πια στην καρδιά του κόσμου. Για παράδειγμα, μιλάει για αυτοδιαχείριση και κοινωνικό έλεγχο και δεν προσφέρει άμεσα παραδείγματα εκτός από το μοναδικό  εργοστάσιο ΒΙΟΜΕ. Μιλάει για διεύθυνση από τον δημόσιο τομέα, σε μια χώρα που βρίσκεται πρώτη στις λίστες διαφθοράς των δημοσίων υπαλλήλων !
Χωρίς αντίρρηση όμως, έχει δίκιο στα περισσότερα που αναλύει για το εξωστρεφές μοντέλο οικονομίας, για τη χειραφέτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το χτύπημα της παγκοσμιοποίησης, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ακόμη τη λαϊκή βάση να τα στηρίξει.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ  εκμεταλλεύθηκε και το κίνημα των αγανακτισμένων και το κίνημα των απολυμένων της ΕΡΤ , εκπαιδευτικών, καθαριστριών και με υποσχέσεις επαναπρόσληψης, επιδόθηκε σε μια προσπάθεια κατευνασμού της οργής του κόσμου, ψεύτικης αισιοδοξίας και ελπίδας και διαχείρισης μιας κατάστασης όπου μάλλον είχε παγιδευτεί και αγωνιζόταν να βγεί. Πήγε χωρίς σχέδιο μάλλον, με φανφάρες και κομπασμούς, να αντιμετωπίσει ένα τέρας άκαμπτο και γύρισε άπρακτος.Το μόνο που έμεινε στον απλό άνθρωπο, είναι μια χαραμάδα αισιοδοξίας ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν τα πράγματα, θα επανέλθει η ανάπτυξη,θα γίνει κούρεμα του χρέους, θα ανθίσει λίγο η αγορά. Παρά την μεγάλη αποχή, η πλειοψηφία του κόσμου έδειξε να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περάσει το μνημόνιο πιο ανώδυνα...Και ότι τα στελέχη του μπορούν να χτυπήσουν τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τη φοροδιαφυγή.
Είναι πολύ λίγα αυτά για την παράδοση της ιστορικής αριστεράς , αλλά μακάρι να γίνουν έστω κι αυτά και να μη μείνουν μετέωρα !
Τι κρίμα αλήθεια να είχαμε μια ευκαιρία να πάμε στον παράδεισο και να έχουμε προσγειωθεί σ' ένα κακόμοιρο ρεαλισμό ! Το σίγουρο είναι ότι νίκησε η μικροψυχία, ο φόβος των capital control και του κουρέματος των καταθέσεων, νίκησε ο κίνδυνος να χάσουμε αυτή τη μικρή μίζερη καθημερινότητα, έστω και σαν υπήκοοι των Γερμανών, έστω και σαν τελευταίοι τροχοί της άμαξας , μέχρι να περάσει η μπόρα που μάλλον δεν πρόκειται να περάσει..

Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Η κυρά Παρθένα
Τα μεσημέρια, μετά το φαΐ , τις περιόδους που ο αδελφός μου ήταν στην κατασκήνωση δεν είχα διάθεση να ξαπλώσω και πήγαινα να κάνω παρέα στην κυρά Παρθένα που είχε το μπακάλικο απέναντί μας. Ήταν μια καλοσυνάτη, χαμογελαστή πενηντάρα που είχε χηρέψει νωρίς και της είχε απομείνει μοναδικό αποκούμπι ο πολυαγαπημένος της γυιος που δυστυχώς ταξίδευε....
Έκανε σαν τρελή όταν μ' έβλεπε. Καλώς τον Τακούλη, καλώς τονα ! Πρέπει να ήμουν γύρω στα τέσσερα-πέντε. Έμπαινα μέσα κι έπαιρνα μια βαθιά ανάσα για ν' απολαύσω τη βαριά μυρωδιά του μπακάλικου. Μύριζε κάτι ανάμεσα σε αρωματισμένο σαπούνι, οινόπνευμα, λάδι, μπακαλιάρο.
         Πήγαινα κατευθείαν στα τσουβάλια με τα όσπρια κι έβαζα τα χεράκια μου μέσα στις φακές. Έπαιρνα χούφτες κι έκανα σπονδές. Τις έχυνα σα να ήταν ρευστό.  Έχωνα βαθιά τα χέρια μου μέσα στο τσουβάλι και χαιρόμουν με την αίσθηση. Μετά στρογγυλοκαθόμουν σε μια ψάθινη καρέκλα απέναντι απ' τον πάγκο και παρατηρούσα.
Έξω έβραζε ο τόπος...Που και που περνούσε κανένα κάρο με γάϊδαρο ή μουλάρι, κανένα μηχανάκι με χαλασμένη εξάτμιση ή κανένα σαράβαλο αυτοκίνητο. Κάποιος περαστικός που έσερνε τα πόδια του κι έφτυνε κάτω με μανία....
-Θέλεις τσιχλίτσα ζαχαρωτή; Θέλεις μια λοτταρία ; Μου έλεγε η καϋμένη.
Μπροστά στον πάγκο είχε μια ζυγαριά μεταλλική με σταθμά, διακοσμημένη με κάτι πουλιά και κάτι εγχάρακτα γράμματα. Μου άρεσε να την περιεργάζομαι. Έπαιρνα το μεγάλο βάρος που έγραφε ένα κιλό, μετά τα μικρότερα από μισό κιλό, τα πιο μικρά από εκατό γραμμάρια και τα δοκίμαζα στη ζύγιση. Όλ' αυτά με προφυλάξεις και προσοχή γιατί φοβόμουν μη με μαλώσει η κυρά Παρθένα..
Μετά πήγαινα στις τζαμένιες προθήκες όπου βρίσκονταν κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες..
Μια απ' αυτές έδειχνε ένα πετρελαιοφόρο.
-Είναι το καράβι του Γιαννάκη μου. Είναι Α΄ μηχανικός και μου χάϊδευε το κεφαλάκι. Μετά έβγαζε και μου έδειχνε ένα μουσικό κουτί που είχε μια κινούμενη μπαλαρίνα. Ο ήχος ήταν μαγικός..
Κάποτε κάποτε ερχόταν και καμιά πελάτισσα.
-Κυρά παρθένα μου βάζεις δέκα δράμια οινόπνευμα ;
Αυτή η αγαθή γυναίκα πέθανε μετά από δύο τρία χρόνια από καρκίνο πράγμα που μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη και απογοήτευση και μ' έκανε να συμπεράνω ότι γενικά στη ζωή η πραότητα είναι ευάλωτη ενώ αντίθετα η μισαλλοδοξία είναι ανθεκτική ! Τέλος πάντων, πιστεύω ότι κανείς άνθρωπος δεν πεθαίνει πραγματικά όσο υπάρχει μνήμη και ότι μικρά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας επιβιώνουν στις κινήσεις μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στο εξωτερικό περιβάλλον.

Αμπάριζα
Τα καλοκαιρινά απογεύματα όταν έπεφτε ο ήλιος συνήθως παίζαμε αμπάριζα. Ήταν ένα ομαδικό παιχνίδι, κυνηγητού. Τα παιδιά χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα είχε ορμητήριο μια ορισμένη κολόνα της ΔΕΗ, ενώ η δεύτερη μια διαφορετική κολόνα σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων.
Ξεκινούσε λοιπόν, ας πούμε, ένα παιδί απ' τη δεύτερη ομάδα και πλησίαζε κοντά στην πρώτη κολόνα όπου βρισκόταν η πρώτη ομάδα. Αντικειμενικός σκοπός του ήταν να αγγίξει την πρώτη κολόνα χωρίς να προλάβουν οι άλλοι να τον συλλάβουν. Γι αυτό συνήθως έρχονταν δύο μαζί επιτιθέμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις... Η πρώτη ομάδα για να αμυνθεί έστελνε έναν ή δύο δικούς της για να αγγίξουν (συλλάβουν) τους επιτιθέμενους.
Βασικός κανόνας του παιχνιδιού ήταν ότι όποιος ακουμπούσε την κολόνα του τελευταίος, (έπαιρνε αμπάριζα), είχε και περισσότερη δύναμη ώστε να μπορέσει να συλλάβει τον αντίπαλο που είχε πάρει δύναμη απ΄ την κολόνα του σχετικά πιο παλιά....
Αν κατάφερναν και τους άγγιζαν, τότε οι αμυνόμενοι φώναζαν : «πουλί», «πουλί» !!! δηλαδή αιχμάλωτος. Και έπαιρναν τον αιχμάλωτο κοντά στην κολόνα, στην υποτιθέμενη «φυλακή».
Ένα «πουλί» μπορούσε να ελευθερωθεί από συμπαίκτη του που θα κατάφερνε να μην πιαστεί από τους αντιπάλους και θα τον άγγιζε !
Στο τέλος, όποια ομάδα μάζευε περισσότερα «πουλιά», είχε καταφέρει να εξασθενήσει την αντίπαλη ομάδα. Έτσι τελικά έμενε ένας να φυλάει την κολόνα του και γύρω του μαζεύονταν όλα τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας που δεν είχαν πιαστεί πουλιά. Σκοπός τους ήταν ν' αγγίξουν την κολόνα του εχθρού, χωρίς να πιαστούν «πουλιά» πράγμα που τώρα πια μάλλον ήταν κάτι εύκολο....
Ήταν παιχνίδι ηρωϊσμού, τόλμης και στρατηγικής. Απαιτούσε απ' τους παίκτες γερά πόδια και αντανακλαστικά. Αλλά ο τελευταίος «εναπομείνας» ήταν πραγματικός ήρωας. Έπρεπε να τα βάλει συνήθως με δύο αντιπάλους και προσπαθούσε να πιάσει τον ένα «πουλί» πριν ο άλλος πιάσει την κολόνα. Όταν το κατάφερνε αυτό, το παιχνίδι έληγε ισόπαλο...

Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Γεωμετρία
Άρχισα ν' απομονώνομαι...Ο αδελφός μου έκανε παρέα με κάποιους απ' το σχολείο και με τον Βασίλη. Έπιασε δουλειά σ' ένα εφοπλιστικό γραφείο και ήταν ενθουσιασμένος γιατί πια μπορούσε ν' αγοράσει ότι ήθελε : έπαιρνε δίσκους, μια κιθάρα, μια τραγιάσκα, ένα πέτσινο και κάθε μεσημέρι έπαιζε με μανία μπιλιάρδο σ' ένα σφαιριστήριο. Ήταν και σ' αυτό πολύ καλός, παρ' όλο που του έλειπε η χάρη. Χρησιμοποιούσε πολλά φάλτσα, μπουλέδες και δεν είχε πολλή φαντασία. Ο Βασίλης έπαιζε πιο χαριτωμένα.
Έπαιρνα ένα βιβλίο, ξάπλωνα στο διπλό κρεβάτι, στήριζα το κεφάλι στο χέρι μου και διάβαζα με τις ώρες, ιστορία, φιλοσοφία. Μια φορά έπεσε στα χέρια μου ένα σχολικό βιβλίο που περιείχε πλατωνικούς διαλόγους. Μου έκανε εντύπωση πως ο Σωκράτης διέλυε κάθε βεβαιότητα για οτιδήποτε σπουδαίο και σίγουρο. Τίποτε στον κόσμο δεν υπάρχει που να είναι όπως φαίνεται. Κι επίσης τίποτε δεν υπάρχει που να το κατανοούμαι πλήρως.
Λίγο-λίγο άρχισε να μπαίνει μέσα μου η αμφιβολία για τα πάντα: Μήπως η πόρτα δεν είναι ορθογώνια και μου φαίνεται έτσι ; Το λευκό είναι λευκό ; Μήπως το λάθος είναι σωστό και το σωστό λάθος;
Ο Σωκράτης εφάρμοζε την λεγόμενη «μαιευτική μέθοδο».
-Είσαι σίγουρος ότι είσαι καλός; Και τι σημαίνει να είναι κάποιος καλός; Και τι διαφορά υπάρχει στο να είναι κάποιος καλός από το να εφαρμόζει την καλοσύνη του;
-Πως όχι
-Και αν κάποιος λέει ότι είναι καλός, αλλά δεν εφαρμόζει την καλοσύνη του, μήπως τελικά σημαίνει ότι δεν είναι καλός;
-Νομίζω δίκιο έχεις Σωκράτη.
Τα διαβάσματα αυτά είχαν επιδράσεις στη συμπεριφορά μου, αν συνυπολογίσεις και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που είχα... Ήμουν ασταθής, αβέβαιος για τις κινήσεις μου και έκανα συνεχείς ελέγχους. Κοίταζα δυο φορές αν έχω κλείσει την πόρτα, κοίταζα αν έχω ξεχάσει κάποιο φως. Είχα απομακρυνθεί από το σώμα μου και τη φυσικότητα της ζωής.
Πιο πολύ όμως μ' επηρέασε η προσκόλλησή μου στη γεωμετρία.
Καθόμουν με τις ώρες και έλυνα ασκήσεις. Έφερνα γραμμές, ένωνα σημεία, σταματούσα, βαριόμουνα, όμως κάτι με τραβούσε εκεί ! Φανταζόμουν ότι η λύση θα ερχόταν σαν επιφοίτηση, σαν θαύμα ! Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς...Έπρεπε να διαπρέψω σ' αυτό ! Έπρεπε να τα καταφέρω. Στο χέρι μου ήταν. Μπορούσα...Είχα την ικανότητα να τα καταφέρω. Όλα τα μπορούσα. Αρκεί να είχα θέληση.
Σαν αυτοκίνητο, όπως οι σιδερόφρακτοι γερμανοί πολεμιστές που θαύμαζα μικρός. όπως οι αθλητές.
Απλά χρειαζόταν λίγο περισσότερο υπομονή και θα τα κατάφερνα. Πρέπει να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Πρώτα θα κάνω αυτό, μετά εκείνο, όπως το αυτοκίνητο. Πατάω λίγο γκάζι κι αφήνω ταυτόχρονα το ντεμπραγιάζι...Μπορώ να κάνω τα πάντα. Είμαι αυτόματο. Είχα τρέλα με τις ασκήσεις γεωμετρίας. ¨Ηθελα μια άσκηση να την παρατήσω αλλά δεν με παρατούσε εκείνη ! Με στοίχειωνε !
Στο ακαδημαϊκό φροντιστήριο είχαμε ένα δάσκαλο που μας έκανε γεωμετρία. Λεγόταν Στρατής Παπαδόπουλος, κοντούλης με μειλίχιο ύφος και τρόπους, θύμιζε αρχαίους φιλόσοφους.
Αυτός με μύησε στο θαύμα της γεωμετρίας, θυμάμαι, ήμουν αν όχι ο μοναδικός, μεταξύ δύο ή τριών που παρακολουθούσαν. Έφερνε τρεις γραμμές και σχημάτιζε μια ακολουθία συλλογισμών, συσχετισμών, συνδέσεων.
Τελικά, οι πιο πρακτικοί μαθητές, που ήταν πλειοψηφία, αποφάσισαν ότι το μάθημα της γεωμετρίας ήταν χαμένος χρόνος και ότι καλύτερα θα ήταν να κάνουν «αναλυτική γεωμετρία» που έπεφτε και πιο πολύ και ήταν και της μόδας.
Εγώ που δεν ήμουν πρακτικός άνθρωπος απογοητεύθηκα...Η γεωμετρία για μένα ήταν ένα πολύ γοητευτικό μάθημα, μια άσκηση έμοιαζε με αστυνομικό πρόβλημα.Έπρεπε να ξεχωρίσεις τα δεδομένα απ'τα ζητούμενα και με κάποιο τρόπο ν' αρχίσεις να τα συνδέεις. Χρειαζόταν φαντασία, ανατρεπτικό τρόπο σκέψης, υπομονή, μέθοδο.
Όταν έβρισκες τη λύση ένιωθες ότι η επιστήμη έκανε ένα βήμα μπροστά ! Ότι ξαναανακάλυπτες τον κόσμο ! Με τον ίδιο τρόπο σκεπτόταν ο αρχαίος σοφός που διατύπωσε το πρόβλημα. Το πρώτο κλικ είχε γίνει στη τρίτη τάξη του γυμνασίου. Τότε είχαμε έναν μαθηματικό αυστηρό, πολύ γρήγορο, μαμούνι. Ήταν κοντός, μελαχροινός πολύ κι έκανε απότομες κινήσεις με τα χέρια σαν τροχονόμος. Δίδασκε γρήγορα και φώναζε όταν παρέδιδε το μάθημα για να επιβληθεί σ' ένα ακροατήριο εξήντα παιδιών που έψαχνε ευκαιρία να γελάσει και να κοροϊδέψει. Ρωτούσε τη θεωρία και βαθμολογούσε τις απαντήσεις.
Η πρώτη μέρα που άρχισε να κινητοποιείται το ενδιαφέρον μου για τα μαθηματικά ήταν όταν απάντησα σωστά στο μάθημα των παραλλήλων ευθειών. Αν μια ευθεία α τέμνει μια ευθεία β και η β είναι παράλληλη με μια ευθεία γ τότε η α τέμνει την γ. Διότι αν δεν την έτεμνε τότε προφανώς θα ήταν η α παράλληλη με την γ. Αλλά τότε θα ήταν και η α παράλληλη  με την β διότι οι τρεις ευθείες θα ήταν μεταξύ τους παράλληλες. Αυτό όμως είναι άτοπο διότι έχουμε παραδεχθεί ότι  η α τέμνει την ευθεία β.
Έμεινα κατάπληκτος κατ' αρχάς από την όμορφη συλλογιστική της απόδειξης. Δεύτερον διαπίστωσα ότι μπορούσα να οργανώνω στο μυαλό μου παρόμοιες σκέψεις, τρίτον άνοιγε μπροστά μου ένας θεωρητικός, συμβολικός κόσμος που είχε άπειρες διαστάσεις, ένα καινούργιο σύμπαν που σου φώναζε να το κατασκευάσεις εσύ ο ίδιος με απλά υλικά !
Ήταν ένας καινούργιος κόσμος  πιο περίπλοκος βέβαια από τον αληθινό, όμως πιο γνήσιος και πιο παρθένος..
Κοίταζα τους συμμαθητές μου που πετούσε ο ένας τη τσάντα του στον άλλον, συζητούσαν για γκόμενες ανύπαρκτες, επαναλάμβαναν τα ίδια ανέκδοτα και όλη την ώρα προβληματιζόντουσαν με τις καινούργιες μεταγραφές του ολυμπιακού ! Προσπαθούσαν αμήχανα να μιμηθούν τις κινήσεις των μεγάλων, αναρωτιόντουσαν με τι ν'ασχοληθούν επαγγελματικά, κάπνιζαν και έπιναν βγενουά καφέ στις καφετέριες. Πείραζαν φορτικά ο ένας τον άλλον και προσπαθούσαν να καταλάβουν ένα χώρο σ' αυτή τη ζωή ! Αυτό το μετέωρο βήμα προς την ενηλικίωση εγώ το ανέβαλα για την ώρα και ασχολιόμουν με έναν αφηρημένο κόσμο από σύμβολα, γραμμές, έννοιες και στην ουσία έπαιζα με όλα αυτά, όπως λίγο παλιότερα έπαιζα με τα στρατιωτάκια μου !

Τα παιδικά χρόνια είναι η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να αφυπνίσει έναν καινούργιο κόσμο...

Σήμερα στρώνουν το δρόμο με άσφαλτο.
Μας κάνει εντύπωση η μυρωδιά της πίσσας και της ασφάλτου όπως βγαίνει ζεστή απ' το μηχάνημα, καθώς επίσης και η φασαρία της μπουλντόζας όλη μέρα πάνω-κάτω.
Το απόγευμα μπορούμε επιτέλους να εγκαινιάσουμε με τα ποδήλατα τον μαύρο τάπητα και βλέπουμε μεγάλη διαφορά από το χώμα ! Αισθανόμαστε σα να έχουμε πάρει καινούργια παπούτσια.
             Όμως, μαζί με τα ποδήλατα το δρόμο ξαφνικά τον εκμεταλλεύονται αμάξια και μηχανάκια που τα βλέπουμε πρώτη φορά και τα οποία τρέχουν δαιμονισμένα !
Τώρα πια είναι δύσκολο να παίξει κανείς στο δρόμο. Μόλις κάποιος δει να έρχεται ένα όχημα ειδοποιεί τους υπόλοιπους ώστε να προλάβουν να διακόψουν το παιχνίδι.
Αυτή είναι η καινούργια κατάσταση : Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ο δρόμος της γειτονιάς δεν είναι φτιαγμένος για να παίζουμε  κρυφτό, αμπάριζα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, γιαλένια, κουτσό, στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα- αγέλαστα, μπαζ, αλλά είναι φτιαγμένος για να περνάνε αυτοκίνητα, φορτηγά και μηχανάκια. Σιγά-σιγά ανεπαίσθητα και μεθοδευμένα άλλαζε το μοντέλο ζωής κι εκεί που περνάγαμε ανέμελα κι ελεύθερα αρχίσαμε να φοβόμαστε  μήπως μας χτυπήσει αμάξι . Και προσέχαμε, προσέχαμε , σταματούσαμε να ελέγξουμε το δρόμο  αριστερά- δεξιά και πάλι αριστερά-δεξιά...
Παράλληλα, άλλαζε η κουλτούρα των ανθρώπων. Ερχόταν η «πρόοδος», η «εξέλιξη», ο «μοντερνισμός», αλλά σ' αυτό βοήθησε και η τηλεόραση με τις διαφημίσεις.
Στη γειτονιά έσκασαν μύτη κάτι : NSU, SCODA, PEUGEOT, OPEL.Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση, ο λεβιές, το τιμόνι, ο συμπλέκτης, τα καθρεπτάκια. Μια φορά μας πήγε βόλτα μια σωφερίνα ανηψιά της μάνας μου. Μας έκανε εντύπωση η επιθετικότητα που είχε προς τους άλλους οδηγούς.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες έπασχαν εκείνο τον καιρό. Έπρεπε να περιμένεις πολλή ώρα μέχρι να περάσει το λεωφορείο της γραμμής και όταν πια έφτανε ήταν γεμάτο με ταλαιπωρημένους επιβάτες που παρακάλαγαν ν' αλλάξεις γνώμη και να μην ανέβεις για να μην επιδεινώσεις την ήδη πιεστική κατάστασή τους. Κρεμιόσουν από κάτι βρώμικες χειρολαβές και ταλαντευόσουν πέρα δώθε στριμωγμένος.
Το αντίπαλο δέος περιλάμβανε έναν  νεαρό γοητευτικό εραστή, που οδηγούσε ξεσκέπαστο αγωνιστικό, όπως προβαλλόταν ιδιαίτερα στον κινηματογράφο.
Αν συνυπολογίσουμε και τη βελτίωση του επιπέδου, άνοδο μισθών, ευκολίες πληρωμών, εκεί γύρω στα 1973-75 το όνειρο ενός αυτοκινήτου άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά. Και μοιραία η γειτονιά γέμιζε ολοένα με πιο πολλά παρκαρισμένα αμάξια. Δύσκολα πια βρίσκαμε τέρμα για να παίξουμε μπάλα και ο δρόμος στένευε.Το χειρότερο όμως, ήταν ότι το παιχνίδι μας ενοχλούσε, διότι  κάναμε δήθεν ζημιές στ' αμάξια. Δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που σκεφτόντουσαν αυτοί οι μεγάλοι. Και μόνο που ακουμπούσε η μπάλα στο φρεσκοπλυμένο αμάξι, έπεφτε συναγερμός : «Καλέ φύγετε από κει, θα φωνάξω τον πατέρα σας !» Είχε πια προεκταθεί η περιουσία του καθενός στο δρόμο. Και μοιραία άρχισαν οι καυγάδες και οι ανταγωνισμοί για τη θέση του πάρκιν ! Ο θρίαμβος της ιδιώτευσης και της κατανάλωσης !
Αυτή την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση, την επιδείνωσε ακόμη πιο πολύ, η εμφάνιση ενός τερατώδους κατασκευάσματος, της πολυκατοικίας. Οι ένοικοι ήταν ξένο σώμα για τη γειτονιά. Οι περισσότεροι επαρχιώτες, αρκετοί  μεταφερμένοι από άλλες γειτονιές, ήταν απομονωμένοι, δεν έλεγαν ούτε καλημέρα και έμοιαζαν να έχουν προσαρμοστεί με την ιδέα να φαίνονται αόρατοι !
Τόσοι άνθρωποι ξαφνικά μπροστά μας, αλλά τόσο αδιάφοροι, σα να μη συμμετέχουν πουθενά, σαν μια παγωμένη εικόνα τηλεόρασης.....
Δεν μας άρεσε βέβαια αυτό, αλλά βαθμιαία το πέρναμε απόφαση και ακόμη πιο πέρα αλλοτριωνόμαστε από μέσα, γινόμαστε σαν τους μεγάλους !
Έτσι κάθε Σάββατο, ο Βασίλης έπλενε και γυάλιζε το καινούργιο απόκτημα, ένα autobianchi, εκθείαζε τις δυνατότητές του, εξιστορούσε περιστατικά με άλλους οδηγούς, όλη του η φαντασία αναλωνόταν σε περιπέτειες των λεωφόρων. Το αυτοκίνητο ήταν γι αυτόν ότι ο Βουκεφάλας για τον Αλέξανδρο !
Πραγματική λατρεία ! Και σιγά-σιγά άρχισαν και τα «παράνομα» μαθήματα στις αλάνες. Μια μέρα μας ανακοίνωσε : «Οδήγησα μια ώρα!». Ήταν ξετρελαμένος απ' τη χαρά του.
Πάντως από παλιά φαινόταν που πάει το πράγμα. Θυμάμαι τα συγκρουόμενα στα λούνα παρκ, δεν μπορούσα να καταλάβω με τι ακριβώς διασκέδαζαν ! Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον με δύναμη και μανία. Η εικόνα αυτή βέβαια δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή εικόνα των λεωφόρων.
Η νεολαία είχε πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα πάνω σε κάθε είδους μηχανή !
Στην παρακάτω γειτονιά έφτιαχναν μοντέλα τηλεκατευθυνόμενα ενώ στην παραπάνω καρτ. Έτρεχαν σαν παλαβοί και έκαναν θόρυβο, μεσημέρι, βράδυ, ξυπνούσαν τον κόσμο, ενοχλούσαν επίτηδες, δεν τηρούσαν κανένα κανόνα ! Δεν μπορούσα να ζήσω σ' ένα τέτοιο άγριο κόσμο. Με άγχωνε, με φόβιζε! Προτιμούσα την παλιά γειτονιά, την ήσυχη, με τον βρεμένο χωματόδρομο, τα κάρα με τους πραματευτάδες, τα γαΐδούρια, τους κήπους με τα γιασεμιά.
Τα ποδήλατα πια μιμούνταν τα μηχανάκια- ένα μανταλάκι με χαρτόνι στον τροχό  δημιουργούσε εκκωφαντικό μηχανικό θόρυβο- έτρεχαν και παραβγαίναν τ' αμάξια.
Για τον πατέρα μου, όπως και για τους περισσότερους συνομηλίκους του, το μπλέξιμο με την οδήγηση αποτελούσε μια σπουδαία εμπειρία και μια ανεπανάληπτη περιπέτεια. Άνθρωπος που μεγάλωσε σε χωριό, φοβισμένος και δειλός, ένιωθε όταν οδηγούσε, ότι πετάει με αεροπλάνο κι επίσης αισθανόταν την οδήγηση σαν εμπειρία ζωής δηλαδή σαν κάτι πολύ επικίνδυνο απ' το οποίο επιβίωνε με τη βοήθεια του Θεού ! Το ίδιο και η μάνα μου αλλά σε πιο μεγάλο βαθμό, αφού η ίδια δεν ήξερε να οδηγεί και ούτε ποτέ διανοήθηκε να δοκιμάσει και συνεπώς δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται, βίωνε τραγικές καταστάσεις όταν ο πατέρας μου προσπαθούσε με τα πολλά να προσπεράσει ή όταν έτρεχε παραπάνω από εκατό !
Θεωρούσαν και οι δυο το αυτοκίνητο εξυπηρέτηση, όμως ήταν υπέρ του δέοντος προσεκτικοί και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους όταν ταξίδευαν, μεγαλοποιούσαν το παραμικρό τυχαίο συμβάν και του έδιναν μυθικές διαστάσεις ...Θυμάμαι ότι εμείς οι δύο καθόμασταν πάντα πίσω και διασκεδάζαμε με το θέαμα του μπαμπά και της μαμάς που καθόντουσαν στο «πιλοτήριο» !
-Μην τρέχεις, μην τρέχεις σε παρακαλώ ...
-Θα τον προσπεράσω, θα τον προσπεράσω !
-Όχι Μιχάλη μου όχι !
Θυμάμαι εκείνο το ατέλειωτο 8ωρο ταξίδι μέχρι το χωριό μέσω Αχλαδοκάμπου. Ο Αχλαδόκαμπος ήταν μια περιοχή ανάμεσα σε Κόρινθο και Τρίπολη όπου υπήρχε ένας στενός φιδωτός δρόμος και τον οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά φορτηγά και νταλίκες που κόλλαγαν στην ανηφόρα και μοιραία ανάγκαζαν να μένει από πίσω τους ένα καραβάνι από αμάξια. Όταν επιτέλους ο πατέρας μου- μετά από μια ώρα ταλαίπωρης διαδρομής, σπασμένων νεύρων και υπερθέρμανσης της μηχανής-κατάφερνε να προσπεράσει βρισκόταν πίσω από ένα δεύτερο φορτηγό και η ιστορία επαναλαμβανόταν... Ούτε γι αστείο δεν σκεφτόμασταν να του πούμε να σταματήσουμε για τουαλέτα γιατί προφανώς θα καθυστερούσαμε και θα βρισκόμαστε πίσω απ' το πρώτο φορτηγό !
Έτσι σιγά-σιγά τα πολλά αυτοκίνητα έφεραν δρόμους, οι μεγάλοι λεωφόροι έφεραν γρήγορα αυτοκίνητα, οι δρόμοι πάλι έφεραν φωτιές, μόλυνση, σκουπίδια στο περιβάλλον. Επίσης σπίτια αυθαίρετα ή νόμιμα, ξεπηδούσαν όπου μπορούσε να πάει το αυτοκίνητο. Τα δάση έγιναν περιοχές βλάστησης, χορτολιβαδικές, χωράφια και μετά οικόπεδα. Όπου φτιάχτηκαν δρόμοι, φτιάχτηκαν και σπίτια. Και αυτός ο  φαύλος κύκλος ακόμη συνεχίζεται...

Σ'όλα αυτά τα ταξίδια δεν ένιωθα και πολύ άνετα, αφού ζαλιζόμουν απ' τις στροφές και έπληττα απ' το αίσθημα φόβου που επικρατούσε.  Όμως ένα περιστατικό με στιγμάτισε ιδιαίτερα..Σ'ένα απ' αυτά τα ταξίδια, κάποτε, συναντήσαμε ένα ξεσκέπαστο φορτηγό που είχε μέσα κάτι τραυματισμένους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή ένας τύπος μας έκανε σήμα να σταματήσουμε και μας παρακάλεσε να πάρουμε στο αμάξι κάποιον χτυπημένο, όμως ο πατέρας μου από υπερβολική καχυποψία αλλά και από μια μικροπρεπή κακόμοιρη λογική -μη του λερώσει το αμάξι με αίματα- αρνήθηκε να τον πάρει !
Το γεγονός αυτό με επηρέασε στη ζωή μου..Πάντα το σκεφτόμουν και ζητούσα με τη στάση μου να επανορθώσω..ενώ στην πραγματικότητα εγώ δεν είχα καμία ευθύνη.Ένιωθα μέσα μου μια καταναγκαστική τάση προσφοράς προς τους άλλους σαν αναπλήρωση της έλλειψης ανθρωπιάς που εκφράστηκε σ' αυτό το άτυχο περιστατικό...

Πόσο κάνει ένα κιλό φόβος ?

Πόσοι έπαιξαν με το αίσθημα φόβου μας αυτές τις μέρες ! Οι τράπεζες, τα κανάλια, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, η επίσημη γραμμή των κομμάτων, οι ιθύνοντες των ευρωπαϊκών κονκλαβίων καλλιέργησαν ένα κλίμα πανικού και υστερίας στο οποίο ο απλός κόσμος αντιτάχθηκε. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο της υπόθεσης. Οι γέροντες έκαναν υπομονή στις ουρές, αρκετοί έδιωχναν τα κανάλια, άλλοι πάλι έκλεισαν τ' αυτιά τους στο καθημερινό τιτίβισμα των ξεβρακωμένων τηλεαστέρων : ναι, ναι, ναι, ναι. Θα χάσουμε την Ευρώπη, τον πολιτισμό, τον κοσμοπολίτικο αέρα, τη γιουροβίζιον και θα γυρίσουμε στη ψωροκώσταινα, στις άπλυτες μασχάλες, τα στοιβαγμένα λεωφορεία της δεκαετίας του 60, στους χωματόδρομους, Θα χάσουμε τα Erasmus, τα επιδοτούμενα προγράμματα, τις μορφωτικές ανταλλαγές και θα γυρίσουμε στα παλιά συντηρητικά πανεπιστήμια, στα ξύλινα θρανία στους κοντυλοφόρους. Θα χάσουμε τη ροκ, τη ποπ και τη κλασική και θα μας μείνει ο Τσιτσάνης, θα χάσουμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το σύνταγμα, τη δημοκρατία, τους χάρτες των δικαιωμάτων και θα γυρίσουμε στους τοπικούς άρχοντες, τον κομματισμό, την ολιγαρχία.
Πράγματι τέθηκαν αυτά τα διλήμματα ή απλά ο κόσμος απέρριψε τις τερατώδεις μουτσούνες των Σόϊμπλε, Μέρκελ, Ντάϊσελμπλουμ, τους εκβιασμούς, τις απειλές, την καταστροφική αυταρχική πολιτική της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων, την αδιαφορία, τον κυνισμό, την αναλγησία ; Η Ευρώπη δεν είναι πια αυτή που μας φαινόταν ότι είναι : Οι ανταλλαγές προϊόντων, οι επιδοτήσεις κάποιων καλλιεργειών, τα μορφωτικά προγράμματα, η κοινή εξωτερική πολιτική, η συμμετοχή στα μεγάλα δημόσια έργα, τα κίνητρα στην περιφέρεια, η προστασία του περιβάλλοντος κι έδειξε ένα καινούργιο απεχθές πρόσωπο : Όλα τα ρυθμίζουν οι αγορές, χρηματοπιστωτική σταθερότητα, τοξικά παράγωγα, δυστυχώς επτωχεύσατε, δεν γίνεται να συνεχίσετε με αυτό το χρέος, δεν σας εμπιστεύονται οι αγορές γι αυτό πρέπει να γίνετε ανταγωνιστικοί και να μειώσετε τον δημόσιο τομέα, το οποίο σημαίνει  αυτοδύναμο ασφαλιστικό= συντάξεις πείνας, κατάργηση του μικρομεσαίου επαγγελματία=επικράτηση αλυσσίδων, ασυδοσία εργοδοσίας = ζούγκλα της εργασίας, ξεπούλημα φιλέτων δημοσίου, απολύσεις, συνταξιοδοτήσεις, κατάργηση φορέων.
Ολ' αυτά πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε, με κάθε τίμημα. Δεν μας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση έχετε, αριστερή ή δεξιά, δεν μας ενδιαφέρει τι γνώμη έχετε, αν εγκρίνετε αυτή την πολιτική, δεν μας ενδαφέρει ούτε καν αν έχει αποτέλεσμα αυτή η πολιτική ! Αρκεί να γίνει. Είστε το παράδειγμα, αν εσείς δεν υπακούσετε τότε κανένας δεν θα υπακούσει !
Αυταρχισμός, μυαλά από τσιμέντο, αγύριστα.
Αν δεν τα κάνετε όλα αυτά, τότε ούτε στη δραχμή δεν θα μπορέσετε να πάτε, θα σας καταστρέψουμε ! Μία γεύση αυτής της απειλής πήραμε τις περασμένες εβδομάδες με το χάος που επικράτησε.
Άνθρωποι που περπατάνε στα τέσσερα, κάποιος που βάζει εισιτήριο στη πρόσβαση στους σκουπιδοτενεκέδες, δυο γυναίκες έχουν γραπώσει ένα πακέτο μακαρόνια και μαλώνουν ποια θα το πρωτοπάρει, μια οικογένεια έχει βάλει κάτω ένα συνταξιούχο και τον κλέβει, συναγερμοί βαράνε συνέχεια, οι κάτοικοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, διακοπή ρεύματος, μια μυρωδιά έντονη διαχέεται, απ' τη βρύση τρέχουν λίγες σταγόνες, ελικόπτερα περιπολούν από πάνω, πυροβολισμοί ακούγονται, μια γυναίκα σ'ένα μπαλκόνι γελάει και κλαίει μαζί και πετάει στον αέρα ένα μάτσο χαρτονομίσματα....
Ο πανικός είναι κάτι που μεταδίδεται ταχύτατα και δημιουργείται σχετικά εύκολα. Αν κάτσεις ήρεμος στο σπιτάκι σου και βάλεις ελαφριά μουσικούλα ξεπερνιέται.
Αυτό που δεν ξεπερνιέται είναι όταν υποχωρείς, όταν κάνεις ένα αγώνα μάταιο, όταν ελπίσεις σε κάτι και διαψευστείς, όταν δεν βρίσκεις το δίκιο σου, όταν υπομένεις έναν άδικο και ισχυρό αφέντη, όταν είσαι δούλος, όταν σου λένε τι να κάνεις, όταν γελάνε με το δράμα σου, όταν ξέρεις ότι είναι κάτι λάθος κι εσύ το κάνεις, όταν δεν εισακούγεσαι, όταν, όταν....
Αυτό είναι σοβαρό ! Είναι σοβαρό, γιατί δημιουργεί άσχημο προηγούμενο. Είναι σοβαρό γιατί δημιουργεί μια ολοκληρωτική κοινωνία, μια κοινωνία του όποιος προλάβει. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να νουθετήσει τα παιδιά της, που δεν έχει παραδείγματα. Μια κοινωνία που δεν απαιτεί τίποτε και λέει πάντα ναι, μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα, Και όποιος μου πει ότι όλα στη βάση τους είναι οικονομικά θέματα και ότι αν δεν εξασφαλίσουμε τα στοιχειώδη δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία και δημοκρατία κάνει μεγάλο λάθος ! Συμφωνώ ότι αν δεν εξασφαλίσεις το φαΐ δεν μπορείς να ασχοληθείς με πνευματικά πράγματα, όμως ο τρόπος που εξασφαλίζεις το φαΐ σου έχει σημασία.Έχει σημασία αν κλέψεις, αν εξαπατήσεις, αν υποταχθείς κάπου ...
Μια αισιόδοξη οπτική θα ήταν να πούμε : Έλα μωρέ θα κάνουμε υπομονή μερικά χρόνια και μετά θα χαλαρώσουμε και τι καταλάβαμε τόσα χρόνια με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τους ψευτοσυνδικαλιστές !
Η απάντηση είναι ότι δυστυχώς δεν θα είναι μόνο μερικά χρόνια, γιατί έτσι δημιουργούνται θεσμοί, εύκολη υπακοή, υποταγή και ότι έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι πάνε πίσω, πολύ πίσω....Και ότι δεν πρόκειται να χαλαρώσουμε, γιατί πια θα έχουν φτιαχτεί οι δρόμοι, οι τρόποι, οι διαδικασίες που κάποιος γελοίος, κάποιος ανόητος θα κινεί τα νήματα .

παράδεισος

Πάλι για την τάξη...

Ίσως δεν θα έπρεπε να λέγεται τάξη, είναι προκλητική ονομασία για τα παιδιά. Ίσως θα ήταν καλύτερη ονομασία, επίπεδο ή χρονιά ή έτος ή κάτι τέτοιο.Ομαδοποιεί τα παιδιά και τα κάνει ν' αντιδρούν. Τάξη σημαίνει ασφάλεια, τρόμος, καταπίεση, οδοστρωτήρας αλλά και παραπέμπει στο διαχωρισμό των ανθρώπων : κατώτερη τάξη.

Στην ηλικία των 13, 14 ετών είναι πολύ εύκολο ν' αποδιοργανώνονται, να κατασκευάζουν στη στιγμή ένα όμορφο χάος....Το έχουν ανάγκη αυτό. Χρειάζεται το μυαλό ν' ανασυνταχθεί, ν' αποκτήσει καινούργιες συνδέσεις, να ξεκουραστεί από τη μονομέρεια, από την πλήξη, από τα ίδια αναμασήματα και στερεότυπα. 

Αφού οι καθηγητές δυσκολεύονται να το κάνουν αυτό, αναλαμβάνουν τα ίδια να το πραγματοποιήσουν. Μετά από είκοσι λεπτά βαρετού μαθήματος, είναι «καθήκον» του καθηγητή να στρέψει τα παιδιά σε κάτι πιο ελαφρύ, πιο διασκεδαστικό. Για παράδειγμα να τους πει μια διασκεδαστική ιστορία, να τους δείξει ένα βίντεο ή να παίξουν ένα παιχνίδι. Αν δεν το κάνει, τότε αναλαμβάνουν τα ίδια τα παιδιά ν' αποδιοργανώσουν το μάθημα, να του δώσουν άλλη διάσταση ή και να το καταστρέψουν. 

Τότε και πάλι εμφανίζεται το γνωστό δίπολο:  Ο καλός καθηγητής, οι κακοί μαθητές. Απογυμνώνεται ο ρόλος του φίλου που έχει ενδυθεί ο καθηγητής κι εμφανίζεται πάλι ο τρομερός ρόλος του δυνάστη : Σταματήστε, κάντε ησυχία, θα σας πάω στο διευθυντή και τέτοιες «χαριτωμένες» καταστάσεις. 

Δεν υπάρχει πιο διασκεδαστικό πράγμα για ένα παιδί από το να βιώνει αυτό το χάος : «Κύριε, κύριε ο Κώστας πήρε τη γόμα μου» λέει η Παναγιώτα, ενώ παράλληλα ο Πέτρος σηκώνεται και ζητάει να πάει τουαλέτα. Την ίδια στιγμή αρχίζει ένα πηγαδάκι στα πρώτα θρανία αριστερά, ενώ ο Νίκος τραγουδάει το εμβατήριο της ομάδας του και η Ιωάννα ζητάει να σηκωθεί να λύσει μια άσκηση.

Ο τραγικός ηγέτης της τάξης προσπαθεί να κάνει υπομονή και τους κοιτάζει αυστηρά ενώ εκείνα μειδιούν με πονηρό νόημα.
Τα παιδιά διαθέτουν έμφυτο το ένστικτο του επαναστάτη,του ακτιβιστή, του προβοκάτορα και όπως λένε συνήθως αν κάτι δεν το εξασκήσεις δεν το μαθαίνεις καλά. Ξέρουν πότε θα κτυπήσουν και τι δόση θα βάλουν στο κάθε κτύπημα.Είναι επίσης διπλωμάτες, πολιτικάντηδες ολκής, διαχειρίζονται καταστάσεις,ξέρουν πότε να κρυφτούν αλλά και πότε ν' αντισταθούν υπεύθυνα. Επίσης συνεννοούνται γρήγορα με τα μάτια και κάνει ο ένας τη δουλειά του άλλου ή στηρίζει ο ένας τον άλλον.
Δεν συγχωρούν έλλειψη ψυχραιμίας, αλαζονεία ή αμετροέπεια απ' τη μεριά του καθηγητή. Έχουν συνήθως το πάνω χέρι και όταν παίρνουν τη κατάσταση στα χέρια τους το μάθημα γίνεται κόλαση. Τότε ολόκληρη η τάξη αποκτά ένα ενιαίο πρόσωπο λες και είναι ένας μόνο άνθρωπος.
Αυτό το πρόσωπο είναι ένα πολυδαίδαλο ψηφιδωτό, μια ρευστή μάζα απροσδόκητη. Ο δάσκαλος νιώθει να κολυμπά μέσα σ' αυτή τη μάζα κι αν δεν κολυμπήσει την έχει βάψει. Είναι πολύ δύσκολο να την τιθασέψεις αυτή τη θάλασσα.Τη μαζεύεις από τη μια σου ξεφεύγει από την άλλη. Συγκρατείται λίγο όταν ο δάσκαλος φωνάζει, αλλά σε λίγο παίρνει πάνω της και μονολογεί , ψιθυρίζει ή ξαφνικά ξεσηκώνεται. Πάντως είναι πολύ συναισθηματική. Επηρεάζεται εύκολα, γοητεύεται και πολλές φορές είναι ενθουσιώδης. Τα ίδια τα παιδιά έχουν απόλυτη συνείδηση της συνοχής αυτής της θάλασσας όταν απορούν γιατί δεν κάνει ο καθηγητής παρατήρηση στους άλλους και κάνει μόνο στους ίδιους.Η όταν κοιτάζουν με απορία όταν τους παρατηρείς ! Όταν είναι ήρεμη είναι δύσκολο να την αναταράξεις ενώ όταν είναι ταραγμένη δεν μαζεύεται με τίποτε. Πάντως είναι πιο εύκολο να αναταραχθεί από το να ηρεμήσει. Γι αυτό και ο δάσκαλος φωνάζει πολλές φορές, διότι έχει την αίσθηση ότι απευθύνεται σε ένα πλήθος ακροατών που δεν ακούνε...
Πολλά τμήματα έχουν «θηλυκό» πρόσωπο, άλλα «αρσενικό».
Θηλυκό πρόσωπο αποκτιέται από την ενεργή συμμετοχή σ' αυτό δυναμικών κοριτσιών και αντίστοιχα με όμοιο τρόπο το αρσενικό.
Τα θηλυκά τμήματα είναι πιο κυκλοθυμικά, πιο συναισθηματικά, κουτσομπολεύουν με μανία και ενεργούν με πονηριά.Είναι αδύνατο να τους κόψεις την κουβεντούλα, ενώ τους αρέσει η γκρίνια, η αναστάτωση και η δημιουργία πολύπλοκων καταστάσεων. Ξέρουν τα πάντα για τον καθένα και ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες.Επίσης ενίοτε επιδίδονται σε τραγουδιστικές επιδείξεις και άλλα χαριτωμένα. Συμπαθούν ιδιαίτερα τους συμμαθητές τους με μειονεκτήματα.
Τα αρσενικά συνήθως είναι πιο ύπουλα χαμηλότονα έως σιωπηλά μέχρι να ξεσπάσει η καταιγίδα. Κάνουν δηλαδή υπομονή και περιμένουν τη στιγμή. Αν δηλαδή μπεις σε τάξη και μιλάς μια ώρα και απο κάτω δεν ακούγεται κιχ, κάτι ύποπτο συμβαίνει, σίγουρα όμως το τμήμα είναι αρσενικό. Σε λίγο ξεσπάνε, κάνουν επανάσταση και βάζουν κόκκινες γραμμές !
Ξέρεις κάτι ; Αυτά τα έχουμε κατακτήσει, είναι αδιαπραγμάτευτα. Μπορούμε να πεταγόμαστε όποτε θέλουμε, να κάνουμε φασαρία, να χαλάμε το μάθημα, αλλά θα συμμετέχουμε κι όλας, θα σηκωνόμαστε, θα εκφράζουμε απορίες, αλλά με τους δικούς μας όρους. Έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις...
Γενικότερα, η σχολική τάξη είναι εργαστήρι για κοινωνιολογικά πειράματα. Όμως όπως και στα εργαστήρια χημείας μια σπίθα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη !

η ζωή του ανθρώπου είναι στιγμές

άνθηση..

διαγωνισμός διηγήματος

http://www.diktioagiasparaskevis.gr/index.php/2014-04-16-09-54-18/2014-11-15-11-52-11

To Αϊβαλί του Soloup

Προσχέδια του Soloup από την έκθεση στο μουσείο Μπενάκη

Εικόνες από το graphic novel

Η τέχνη του κόμικ έχει μεγάλη παιδευτική δύναμη. Μέσα σε μισή ώρα, στο τρένο, στο πλοίο, στο λεωφορείο ή στο σπίτι μαθαίνεις, ψυχαγωγείσαι, συγκινείσαι. Δεν πρόκειται βέβαια να εντρυφήσεις στην ιστορία της εποχής με το να διαβάσεις το κόμικ του soloup : Αϊβαλί όμως δίνει αρκετά εύληπτα στοιχεία από την πραγματική ιστορία κυρίως μέσα από τη λογοτεχνία. Και δεν είναι λίγο αυτό. Πόσο μάλλον όταν αυτό αποτελέσει έμπνευση για κάποιον να ρωτήσει, να μάθει, να ψάξει...
Και όλο αυτό ισχύει πιο πολύ για τους μαθητές που όπως και να το κάνουμε εκλαμβάνουν την ιστορία σαν στεγνό κείμενο μιας εθνοκεντρικής ρητορικής.
Υπάρχει αντικειμενική ιστορία ? Αν γεννιόμαστε λίγο πιο πέρα από τον τόπο μας θα γνωρίζαμε τα ακριβώς αντίθετα πράγματα για το παρελθόν μας ?   H αλήθεια για να αποκρυσταλλωθεί τελικά δεν είναι εύκολο πράγμα. Θέλει δουλειά, ψάξιμο, έρευνα και πολύ υψηλή κρίση, αντίληψη και συλλογισμό για να τα βγάλεις πέρα....
Πόσο κοντά είναι οι άνθρωποι ! Τελικά μ' αυτόν τον Soloup έχουμε πάρα πολλά κοινά. Πρώτα πρώτα η κοινή αγάπη μας για το σκίτσο και τα παράγωγά του, δεύτερον η κοινή καταγωγή από τη Μικρασία και τους πρόσφυγες παππούδες, τρίτον η κοινή αγάπη για την Κρήτη και τα άπειρα ταξίδια για δουλειά (τρύγο), διακοπές, περιπέτειες, τέταρτον η θητεία στα σύνορα κοντά στη Τουρκία, πέμπτον η αγάπη για το διάβασμα και την ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η περιοχή με τράβηξε σαν τον μαγνήτη πριν μερικά χρόνια και έκανα μια διαδρομή με τη μηχανή μου για μερικές μέρες. Την ανάμνηση του «οδοιπορικού» μου αποτυπώνω στην «πυγολαμπίδα» του 2010.
Σκίτσο απλό, γελοιογραφικό, εκρηκτικό ο Soloup αποδίδει τραγικές ιστορίες μ'ένα τρόπο αφελή, παιδικό. Μα γι αυτό και συγκινεί. Είναι σαν να περιγράφει ένα παιδί τη δραματική περιπέτεια που άκουσε από τη γιαγιά του. Και γι αυτή τη δραματική περιπέτεια δεν φταίει μόνο ο  γείτονας. Που έχουμε βιώσει άπειρα βάσανα απ' αυτόν. Που τις συνέπειες της άδικης και επιθετικής του πολιτικής τις ζούμε συνέχεια ακόμη και σήμερα. Όμως αν είναι αλήθεια ότι η  Τουρκία αποτελεί έναν εφιάλτη για τη χώρα μας τα τελευταία 500-600 χρόνια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι έχουμε γεμίσει τα σχολικά βιβλία με μύθους και  διαστρεβλώσεις.
Γι αυτή τη δραματική περιπέτεια που περιλαμβάνει την Μικρασιατική καταστροφή, την κατάληψη της μισής Κύπρου και τη διαρκή αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας στα νησιά και στο Αιγαίο έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης και η ελληνική πολιτική υστεροβουλία.
Ο Soloup μια τέτοια προσπάθεια κάνει, για να ξεκαθαρίσει και τις δύο οπτικές. Χρησιμοποιώντας κείμενα και των μεν, Κόντογλου, Βενέζη και των δε , Αχμέτ Γιορουλμάζ  προσπαθεί να εκφράσει το αυτονόητο,  ότι μεγαλύτερη ανοησία από τον πόλεμο ανάμεσα σε δυο λαούς δεν υπάρχει και ότι Τούρκοι και Έλληνες μοιάζουν περισσότερο παρά διαφέρουν, όταν όμως ο ένας από τους δύο απεργάζεται σχέδια εξόντωσης του αντιπάλου και είναι επεκτατικός τι κάνει ο αλλος ?
Μια λύση είναι να γνωρίζεις όσο καλύτερα μπορείς την ιστορία. Η ιστορία διδάσκει, μας δείχνει τα λάθη μας, μας προβληματίζει. Μας δείχνει τι σχέση έχουν τα παθήματα του κόσμου με τα πολυποίκιλα συμφέροντα, μας δείχνει το μερίδιο ευθύνης των πολιτικών. Αν είναι κάτι που πρέπει να μείνει ακλόνητο δίδαγμα από την περιπέτεια της Μικράς Ασίας είναι ότι ο μεγαλοϊδεατισμός και ο κομπασμός για σπουδαίους προγόνους και αυτοκρατορίες μόνο σε καταστροφές μπορεί να οδηγήσει. Και ότι πρέπει να απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που μπορούμε. Και ότι το εθνικό δεν είναι ένα ζήτημα που λύνεται με μονομερείς ενέργειες, αλλά θέλει από πίσω αγώνες λαϊκούς.
Σ' όλο αυτό λοιπόν συνεισφέρει ο Soloup πολύ ! Το σκίτσο του είναι τόσο γκροτέσκο και μεγεθύνει τη λεπτομέρεια που πια το δραματικό αποτυπώνεται με αστείο τρόπο. Μα γενικά η τέχνη του κόμικ έτσι είναι. Δεν χρειαζόταν το κόμικ η αφήγηση του Βενέζη στο «νούμερο 31328» για να κλωτσήσει στ' αχαμνά τον αναγνώστη ! Αντίθετα η τέχνη του κόμικ όπως την αντιλαμβάνεται ο Soloup απομονώνει στιγμές του Βενέζη και τις μεγεθύνει ! Προεκτείνει τη γκριμάτσα, την τραγική ειρωνία,
το θέατρο του παραλόγου των ανθρώπων που πασχίζουν να επιβιώσουν, ελπίζουν, ονειρεύονται ενώ ξέρουν ότι σε λίγο θα πεθάνουν !
Μ' αυτή την έννοια, το κείμενο κυρίως του Βενέζη είναι κλασικό και πανανθρώπινο. Και δεν αφορά τον εθνικό εχθρό τόσο όσο την αποκτήνωση του θύτη και του θύματος.
Προσφέρει το κόμικ του Soloup κάτι στη συζήτηση για την ιστορία ? Ναι προσφέρει αν σκεφτούμε την ιστορία σαν ένα σύνολο από πάθη ανθρώπινα που έχουν αφετηρία βέβαια πολιτικές και συμφέροντα. Το κόμικ είναι εκλαϊκευση γεγονότων και χρησιμεύει σαν μια ανακίνηση των θεμάτων και αφορμή για μεγαλύτερη μελέτη !
Άλλωστε σ' αυτό οφείλεται και   ο παιδευτικός του χαρακτήρας !
Υπάρχει συσχέτιση της τότε κατάστασης με τη σημερινή ? Πάρα πολλές ομοιότητες αν αναλογιστούμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ροή προσφύγων από τα ίδια μέρη αν και δεν πρόκειται για έλληνες όμως είναι άνθρωποι που έχουν ξεριζωθεί όπως οι έλληνες και βασανίζονται από Τούρκους δουλέμπορους με παρόμοιο τρόπο όπως τότε ! Επίσης σήμερα όπως και τότε αναβιώνουν, από αντίδραση ίσως, τάσεις  και ιδέες υπερπατριωτικές που συνήθως οδηγούν σε αδιέξοδα.


Για μια εκτενέστερη έρευνα πάνω στα γεγονότα εκείνης της περιόδου υπάρχει στο διαδίκτυο το βιβλίο του Τάσου Βουρνά : «η μικρασιατική καταστροφή και το ξερίζωμα το ελληνισμού» εδώ

Αχιλλέας

Μικροκαμωμένος και αεικίνητος με αδρά χαρακτηριστικά. Είναι τόσο απόλυτα σίγουρος στην άρνηση και στην αντίρρηση που εντυπωσιάζει ! Δυο μάτια έξυπνα και μια σιγανή φωνούλα που συνεχώς σαρκάζει, κοροϊδεύει τον κόσμο που τον έχουν βάλει να ζήσει. Δεν ξέρω ακριβώς πως βλέπει τον κόσμο των μεγάλων αλλά κατά πάσα πιθανότητα αυτό που βλέπει τον διασκεδάζει και τον χαροποιεί γιατί έχει ένα μόνιμο χαμογελάκι και είναι πάντα έτοιμος να ανατρέψει την κατάσταση που τον έχουν θέσει με μια γκριμάτσα, μια κραυγή, ένα μπου, μια μίμηση πάταγου !

Στην αρχή τον διέκρινα απ' τους υπόλοιπους γιατί ήταν ο μοναδικός που μου απάντησε σ' ένα δύσκολο πρόβλημα. Εντυπωσιάστηκα και είπα από μέσα μου : εδώ είμαστε...Όμως γρήγορα έχασα τον ενθουσιασμό μου διότι ο Αχιλλέας δεν είναι καμιά εύκολη περίπτωση...Απαιτεί τεράστια αποθέματα νεύρων και περίσσεια ψυχικής ισορροπίας που δεν θα έλεγα ότι είναι σίγουρα. Δεν έχει τετράδιο παρά μόνο ένα τσαλακωμένο πρόχειρο. Σηκώνεται πάνω, κάνει ότι θέλει, ζωγραφίζει, παίζει με το μπλάνκο και αφαιρείται εύκολα. Γυρίζει μιλάει με τους πισινούς του ή με τον διπλανό. Κάθεται άνετα, βάζει τα πόδια του στο θρανίο.Δεν δίνει σημασία στο μάθημα παρά μόνο αν κάποιος τον πιέσει πολύ. Πάντως έχει ένα μοναδικό τρόπο ν' αντιμετωπίζει την «εξουσία» σχεδόν αφοπλιστικό. Είναι ατάραχος, ατρόμητος και πολύ ψύχραιμος ότι και να γίνει. Αντιμετωπίζει τα πάντα σαν φυσικά. Δεν σου λέει να μη φωνάζεις αλλά και δεν σου υπογράφει ότι θα σε υπακούει...Προπαντώς όμως αντιμετωπίζει τη συμπεριφορά του σαν την μόνη ενδεδειγμένη και αρμόζουσα για την περίσταση. Και αυτό παρότι οι υπόλοιποι συμμαθητές του είναι υπάκουοι και φιλότιμοι. Μοιάζει σα να προσπαθεί να ψυχαναλύσει τους καθηγητές που τον κοιτάζουν έκπληκτοι και αμήχανοι. Είμαι παιδί και έχω δικαίωμα να επιλέγω εγώ τι θα κάνω και όχι εσείς. Βροντοφωνάζουν οι τρόποι του και συνεχίζει ακάθεκτος να επιλέγει αυτός το πρωτόκολλο των υποχρεώσεών του. Τα άλλα παιδιά τον κοιτάζουν προβληματισμένα. Αρκετοί τον θαυμάζουν ενδόμυχα και μερικοί προσπαθούν να τον μιμηθούν όμως μετά τις πρώτες επιπλήξεις υποχωρούν. Πως το κάνει ; σκέφτονται . Και συνεχίζουν να πειθαρχούν περισσότερο υπακούοντας σε κάποια μυστική παρόρμηση παρά στις φωνές και τα κελεύσματα των μεγαλύτερων.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν το μάθημα που θα ικανοποιούσε σε κάποιο βαθμό τον Αχιλλέα. Μια τεράστια αίθουσα με χρώματα και μοκέτες, σαν τα σχολεία που βλέπουμε στα βίντεο από τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Οι δάσκαλοι παρεμβαίνουν διακριτικά και όταν χρειαστεί. Τα παιδιά αυτενεργούν, δημιουργούν, ανακαλύπτουν, διασκεδάζουν μαθαίνοντας....Αν θέλουν κάνουν μαθηματικά, αν όχι ζωγραφική, μουσική, χορό. Καρέκλες δεν υπάρχουν, αλλά τα παιδιά ελεύθερα κυλιόνται στο πάτωμα. Παντού υπάρχουν υπολογιστές και διαδραστικά συστήματα. Ξέρεις τι είναι να έρθει από μόνο του το παιδί και να σου πει ; Ανακάλυψα μια πρόταση ή θέλω να λύσω αυτό το πρόβλημα αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Μπορείς να με βοηθήσεις ; Βρήκα κάτι που ισχύει αλλά δεν ξέρω πως να το διατυπώσω....Τα παιδιά συνεργάζονται μεταξύ τους κι εκεί που υπολείπεται κάποιο παιδί συμπληρώνει ένα άλλο. Τι μαγεία να συνεργάζεσαι με κάποιον ! Δεν είσαι μόνος σου, τον αγαπάς τον άλλον, τον χρειάζεσαι....Η γνώση δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά καλλιεργείται και αναπτύσσεται συλλογικά. Αλλά εξελίσσεται και το ατομικό ταλέντο. Θέλω μόνος μου να συγκεντρωθώ, να φτιάξω ένα δικό μου κόσμο, ιδιαίτερο, ξεχωριστό και κανένας να μην βάλει το χέρι του. Οι μεγάλοι του κόσμου αυτού ότι ήταν να κάνουν το έκαναν. Δεν θέλω άλλο. Θέλω εγώ ν' ανέβω μόνος μου το βουνό και κανείς να μη με βοηθήσει με κίνδυνο να τρελαθώ ή να πεθάνω. Έτσι φτιάχνονται οι ήρωες και οι μεγάλοι εξερευνητές. Βαδίζουν τα απάτητα....
Έχοντας στο νου μου λοιπόν κάτι τέτοιο, προσπαθώ κι εγώ με τα φτωχά μου μέσα, να απευθυνθώ στον Αχιλλέα, να του παρακινήσω το ενδιαφέρον. Ησυχία λέω στους υπόλοιπους.....ο Αχιλλέας δουλεύει. Θαύμα...Και κοιτάζουν oi υπόλοιπoι με ενδιαφέρον. ¨Ομως είναι τόσο δύσκολο.
Δεν έχει συνέπεια, δεν δεσμεύεται και δεν πιέζει τον εαυτό του. Εγώ σιχαίνομαι να του φωνάζω, μου ξυπνάει το παιδί που έχω μέσα μου, τον αναρχικό, τον ασυμβίβαστο και μένω μετέωρος και αμήχανος. Προσπαθώ να κάνω υπομονή, να του κινήσω το ενδιαφέρον και να τον βάλω στο παιχνίδι, να τον κάνω να συμμετάσχει. Παράλληλα όμως προσπαθώ αυτό να μη φανεί στα άλλα παιδιά διότι είναι μεροληπτική συμπεριφορά και άδικη. Καμιά φορά τον βγάζω και έξω. Οπότε πηγαίνει στα παράθυρα και κρυφοκοιτάζει. Φεύγα του λέω, κάνε πιο κει. Τον πιάνω στο διάλειμμα. Γιατί αγόρι μου το κάνεις αυτό ; Μα έχει πλάκα κύριε....Και δεν αντέχω και σκάω χαμόγελο.
Μου υποσκάπτει το μάθημα, μου χαλάει την ησυχία, είναι μεγάλος προβοκάτορας γιατί με κάνει να τα βάζω με τον εαυτό μου ν' αμφισβητώ τον ρόλο μου και τη δουλειά μου. Με κοιτάζει με τα μπιρμπιλοτά μάτια του και τα χάνω. Κωλοδουλειά λέω από μέσα μου. Ήταν ανάγκη να υπάρχει ένας Αχιλλέας ; Να αναιρεί τελείως το μάθημα, να το κοροϊδεύει ; Να απαξιώνει τόσες και τόσες προσπάθειες χρόνων ; Μα τι θέλει επιτέλους αυτό το παιδί ; Τι προσπαθεί να μας πει ; Μας διδάσκει κάτι σ' εμάς τους δασκάλους ; Πως είναι τόσο σίγουρος γι αυτό που κάνει ; Μήπως είναι εξωγήινος ;
Μήπως είναι ένα απλό διαβολάκι που θέλει συνεχώς να καταστρέφει ; Μήπως είναι προβληματικό παιδί και προβάλλει προς τα έξω τις εσωτερικές του αναταράξεις ; Τι συμβαίνει επιτέλους μ' αυτόν;
 Μήπως το λάθος είναι δικό μας; Μήπως δεν πάει άλλο ; Μήπως πρέπει ν'αλλάξουν όλα ; Μήπως οι τεχνολογικές εξελίξεις μας έχουν προσπεράσει και έχουν δημιουργήσει καινούργια δεδομένα που δεν είναι δυνατόν να τα ξεπεράσουμε ; Μήπως τα παιδιά σαν παρθένοι οργανισμοί είναι πιο ευαίσθητοι δέκτες των εξελίξεων και ξέρουν καλύτερα από μας πoιο είναι το καλύτερο ;

Η ζωή επιστρέφει δυνατή και παράξενη..

Ένιωσε ένα σουβλερό πόνο στη κοιλιά όπως προχθές αλλά δεν είπε τίποτα. Κοίταξε τ' αυτοκίνητα γύρω, τους ανθρώπους, τη θάλασσα και συνειδητοποίησε ότι όλ' αυτά τ' αποχαιρετάει. Καλά έζησε εδώ που τα λέμε. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Η ζωή δεν είναι για πολλή σκέψη. Γλέντα τη, γλέντα τη όσο μπορείς, όμως σε λίγο μελαγχόλησε :
Βρε ζωή φαρμάκια στάζεις , σε βαρέθηκα...............κι αν χρυσά παλάτια τάζεις είναι ψεύτικα.....
Ο πόνος συνέχισε να τη σουβλίζει.
Κώστα δώσε μου λίγο να οδηγήσω !
Τό' χε άχτι να οδηγήσει !
Ο Κώστας όλως περιέργως δεν έφερε καμιά αντίρρηση. Σταμάτησε στο πλάϊ, βγήκε  έξω κι άφησε την πόρτα ανοιχτή για να μπει η γυναίκα του η Σούλα.
Ξεκίνησε γρήγορα μαρσάροντας πολύ και ακούμπησε πάνω στο τιμόνι σφιγμένη, αλλά ο Κώστας δεν έδωσε σημασία ως συνήθως.
Οδηγούσε προσεκτικά αν και λίγο αφηρημένη. Ο Κώστας κάθε λίγο και λιγάκι της έδινε συμβουλές γιατί ανησυχούσε μην κάνει κάποια αδέξια κίνηση.
Βάλε λίγο το ραδιόφωνο Κώστα του είπε για να μη φανεί ότι υποφέρει κι αυτός συνεχίζοντας να μη δίνει σημασία έψαξε λίγο με το κουμπί και κατέληξε στον ΣΠΟΡ FM.
Κώστα, Κώστα δεν είμαι καλά, χάνομαι ! Ο Κώστας έκανε μια απότομη σπασμωδική κίνηση και άρπαξε το τιμόνι με τ' αριστερό : «Κάνε δεξιά»  της λέει και συνέχισε να κρατάει το τιμόνι.
Εκείνη είχε κλείσει τα μάτια.
Ο Κώστας αστραπιαία μόλις πιάσανε τη δεξιά λωρίδα τράβηξε χειρόφρενο και βγήκε γρήγορα να πάρει τη θέση του οδηγού. Με το ζόρι η Σούλα μετακινήθηκε, τρεκλίζοντας στην άλλη θέση.
Ο Κώστας κατάλαβε ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει και πάτησε το γκάζι για το κρατικό που εφημέρευε και που δεν απείχε παρά λίγα χιλιόμετρα.
Την έβαλε στα γρήγορα στο καρδιολογικό και έκατσε έξω ανησυχώντας βέβαια αλλά σίγουρος ότι η Σούλα είναι βράχος και θα τη σκαπουλάρει. Πήρε στο κινητό μάλιστα την κόρη τους και της είπε να έρθει με το πάσο της αφού ετοιμάσει σε μια τσάντα καμιά αλλαξιά και καμιά νυχτικιά για τη Σούλα. Κάθησε αμέριμνος για λίγο έξω. Δεν τους γούσταρε τους γιατρούς- στην ουσία κανένα μορφωμένο- και όλη αυτή η διαδικασία τον κούραζε.
Σε μια στιγμή βγήκε ένας με γυαλάκια με ύφος χαζό, ντροπαλό αλλά συγχρόνως μ' ένα προσποιητό θράσος.
Ο κύριος Πράτης ; Ναι εδώ εγώ. Τι γίνεται γιατρέ πως πάει η ασθενής ; Χαμογέλασε λίγο για να ζεστάνει το κλίμα.
Ο γιατρός χαμήλωσε λίγο τα μάτια και σοβάρεψε απότομα. Προχώρησε στην ουσία : «Δυστυχώς κύριέ μου τη χάσαμε»
Έμεινε κάγκελο ο Κώστας. Δεν μπορεί, κάνει λάθος ο μαλάκας σκέφτηκε από μέσα του.
Ττττ.........Προσπάθησε ν' αρθρώσει μια λέξη αλλά δεν έβγαινε τίποτα.
Τον παραμέρισε με βίαιες κινήσεις κι  έσπρωξε την πόρτα για να δει μόνος του.
Η νοσοκόμα έβγαζε τα τελευταία ηλεκτρόδια του καρδιογραφήματος μαζί με τα μπαμπάκια και κατέβαζε τη μπλούζα της για να μη φαίνεται το αναμφισβήτητα ακόμη ωραίο στήθος της.
Ο Κώστας πλησίασε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Η Σούλα ήταν αυτή ; Η γυναίκα του ; Η χορευταρού , η πλακατζού, η κούκλα ; Μόλις τώρα δα δεν μιλούσαν μαζί ; Οι δυο τους πέρασαν τόσα και τόσα και τώρα στέκεται βουβή, άσπρη σαν άδειο σακκί.
Σούλα, Σούλα.........
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ  μια κραυγή βγήκε από μέσα του κι αμέσως το πρόσωπό του μεταμορφώθηκε κι έγινε τερατώδες ! Πήρε τη μορφή μάσκας που συμβόλιζε.......κλάμα ; γέλιο ; γκριμάτσα ; Κανείς δεν μπορεί να πει.
Τα χέρια του πήγαν στην αρχή να κρύψουν την αγριάδα του προσώπου του και μετά στράφηκαν στο σώμα της πεθαμένης. Θάνατος από εσωτερική αιμορραγία, έγραψε ο γιατρός στη φόρμα της βεβαίωσης θανάτου.....
Σιγά-σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί τι είχε συμβεί. Του φάνηκε κάτι σαν τρελό όνειρο απ' το οποίο δεν μπορούσε να ξυπνήσει !

Η όλη φάση έμοιαζε σαν πασχαλιά. Όλα ήταν χαρμόσυνα. Τίποτα δεν μαρτυρούσε ότι ήταν μνημόσυνο. Το αρνί σιγοψηνόταν στη χόβολη, τα παιδιά γύρω παίζανε σαν παλαβά, ο γυιος του ο Βασίλης υποδεχόταν τους καλεσμένους με χαζοχαρούμενο ύφος, η νύφη του η Μαρία είχε πιει κανα δυο ποτήρια και φαινόταν έτοιμη  να χορέψει και ο Κώστας πότε γελούσε, πότε έκλαιγε, τη μια τσούγκριζε το ποτήρι του την άλλη θυμόταν τη Σούλα και φώναζε : Σούλα, Σούλα μου !
Είχε καλέσει κάμποσους φίλους, συγγενείς να φάνε, να πιούνε και να κλάψουν τη Σούλα. Το κλίμα όμως κάθε άλλο παρά πένθιμο ήταν. Γέλια, χαρές οι καλεσμένοι όλο ζωή δεν χόρευαν βέβαια, αλλά μιλούσαν δυνατά φχαριστιόντουσαν και πέρναγαν καλά.
Το κτήμα όπου γινόταν το πανηγύρι το είχε φτιάξει εδώ και είκοσι χρόνια με τον κήπο του, τα δέντρα του, πορτοκαλιές, μανταρινιές, λεμονιές κι ελιές. Είχε βάλει γεώτρηση, φωτοβολταϊκό και συστήματα αιολικής ενέργειας. Ένας σκύλος κακομοίρης στεκόταν δεμένος στον ήλιο με μια γλωσσάρα να κρεμασμένη και κουνούσε ολοένα την ουρά του.
Είχε φτιάξει μόνος του και δυο κούνιες, μια τραμπάλα, μια τσουλήθρα έτσι πρόχειρα για τα παιδιά.
Το σπίτι απλό, με το τζάκι του, την κουζίνα του άνετο να κοιμίσει και να ταΐσει αρκετούς ανθρώπους.
Τα παλιόπαιδα τα εγγόνια του είχαν βρει την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Το ένα είχε ανέβει στην κούνια και κουνιότανε με τόση δύναμη που το κεφάλι του σχεδόν έβρισκε στο δοκάρι της κληματαριάς. Παρ' όλ' αυτά κανείς δεν έδινε σημασία. Σούλα ε Σούλα ! Φώναξε πάλι.
Στην άκρη του κήπου είχε μετατρέψει ένα μικρό θερμοκήπιο, δηλαδή μια ξύλινη κατασκευή σκεπασμένη με διάφανο πλαστικό σε αίθουσα εστίασης.
Ήταν μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα και ο ήλιος ζέσταινε το θερμοκήπιο. Αν προσθέσεις και το κρασί στη θαλπωρή του θερμοκηπίου όλ' αυτά ήταν αρκετά για να ξεπεράσει κανείς την αμηχανία του συνδυασμού μελαγχολίας που φέρνει ένας θάνατος και της εγκαρδιότητας που πρέπει να δείξει σε κάποιον  που τον κερνάει και τον φιλοξενεί. Είχαν μαζευτεί λοιπόν στο θερμοκήπιο μερικοί μάλλον άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ή στη καλύτερη μακρινοί συγγενείς κι έλεγαν ιστορίες -ότι τους ερχόταν στο μυαλό από μια διάθεση συμπαράστασης στον οικοδεσπότη. Κυρίως για να τον κάνουν να ξεχαστεί και να αισθανθεί καλύτερα......
«Κάποτε ...είχα ένα συνάδελφο, καλό παιδί » ξεκινάει ένας ηλικιωμένος κύριος, «που ερωτεύθηκε σφόδρα μια κοπέλα. Παντρευτήκανε και κάνανε γρήγορα και δυο παιδάκια. Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι αυτή τον παράτησε κι έφυγε με μια φίλη της μακριά να ζήσουνε μαζί....»
Χα χα χα η παρέα ευθύμησε και τσιμπολογούσε τους μεζέδες.
Κώστα να ζήσετε να τη θυμόσαστε. Σούλα ε Σούλα ! Φώναξε πάλι ο Κώστας. Ένας άλλος μυστακοφόρος μάγκας έπιασε το νήμα της κουβέντας από κει που το άφησε ο προηγούμενος και συνέχισε :
«Κάποτε είχα μια γνωστή που ήταν αρκετά ελεύθερη στον έρωτα. Αυτή είχε στο σπίτι έναν μεγάλο σκύλο, λυκόσκυλο. Ο άντρας της ήταν ταξιδιάρης κι έλειπε συνήθως για πολύ καιρό. Μια φορά όταν επέστρεψε από ταξίδι, ο σκύλος έδειχνε όχι μόνο να μην τον θυμάται καθόλου αλλά ακόμη περισσότερο να τον εχθρεύεται.
Όταν το ζευγάρι ξάπλωσε στο κρεββάτι για να λύσει τους λογαριασμούς όλου του χαμένου καιρού, ο σκύλος δεν άντεξε κι επιτέθηκε στο νοικοκύρη. Με δυσκολία η γυναίκα τον τράβηξε απ' τα δόντια του.
Χα χα ακολούθησε ένας ορυμαγδός από χάχανα. Η παρέα περνούσε ευχάριστα, το κρασί ήταν καλό κι ο Κώστας πότε αφουγκραζόταν τις ομιλίες, πότε το μυαλό του έφευγε και στενοχωριόταν. Σε μια στιγμή σηκώθηκε, απομακρύνθηκε, πήγε κοντά σε μια λεμονιά κι έκρυψε το κεφάλι του στα χέρια του. Έβλεπε με τη φαντασία του τη Σούλα να χορεύει τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, χασάπικα. Τι χαρά θεού ήταν αυτή η γυναίκα ! Καλή νοικοκυρά, μάνα και άνθρωπος. Αλλά προπαντός ωραία γυναίκα.
Γέννημα θρέμμα κοκκινιώτισσα, λαϊκός άνθρωπος, μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά, ήταν έξω καρδιά. Ο πατέρας της μπουζουξής, τον ακολουθούσε όπου πήγαινε και χόρευε στο πάλκο.
Περάστε όμορφα, διασκεδάστε, χαρείτε λέει ο Κώστας και τσούγκρισε το ποτήρι του με τους συνδαιτημόνες. Έτσι θέλω να είστε όταν θυμόσαστε τη Σούλα μου. Όπως ήταν κι εκείνη : Εξω καρδιά και γλέντι.
Ο κυρ Βαγγέλης, ένας γέρος με άνοια, που είχαν πάρει μαζί τους οι γείτονες και δεν καταλάβαινε και πολύ παρ' όλ' αυτά είχε απλώσει τη χερούκλα του  κάτω απ' το τραπέζι  και χάϊδευε το γόνατο της Νατάσας της πεταχτής ανηψιάς του Κώστα. Αυτή τραβιόταν πιο πέρα και κοκκίνιζε αλλά δεν έδινε συνέχεια στο γεγονός εξ αιτίας της ημέρας και επειδή λυπόταν το γέρο και δεν ήθελε να τον κάνει ρεζίλι.
Σε μια στιγμή ο Κώστας απομακρύνθηκε απ' την παρέα και πήγε στα κλουβιά με τα πουλιά.
Υπήρχε ένας περιστερώνας, καρδερίνες, φλώροι, παπαγάλοι.
Κάποιος παρατήρησε τις κινήσεις του και φώναξε : «Τι κάνει ο Κώστας εκεί ;» Ο Βασίλης ο γυιός του έτρεξε να προλάβει.
Ο Κώστας σιγά-σιγά μεθοδικά άνοιγε ένα-ένα τα κλουβιά κι απελευθέρωνε τα πουλιά. Όταν κάποιο πουλί ξαφνιασμένο δεν ήθελε να βγει, το άρπαζε στη χούφτα του και το πέταγε στον αέρα. «Έτσι θέλω να λευτερώσω τη ψυχή της...»
Άφησε τα πουλιά ψηλά κι ένιωσε κι εκείνος να πετάει μαζί τους.....

Ζορζ Βολίνσκι

Πως είναι δυνατόν να κάνεις πλάκα με την αυτοκτονία του άλλου ή να περιγελάς ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ? Τέτοιες απορίες μας δημιουργούσαν τότε στα 20-25 το σκληρό κόμικ των Ρεζέ και Βολίνσκι από τις σελίδες της ιστορικής Βαβέλ ! Δεν είχαμε καταλάβει τότε στα χρόνια της άγουρης νιότης ίσως πόσο σκληρή είναι πράγματι η ζωή και πόσο τραγικά παιχνίδια σου παίζει που αν δεν γελάσεις λίγο μ' αυτή την τραγικότητα δεν τη βγάζεις καθαρή ! Λιτό σκίτσο, σχεδόν άτεχνο αλλά μ' ένα σενάριο καταπληκτικό, οξύ που δημιούργησε σχολή. Δεκαετίες ολόκληρες στο κουρμπέτι, παιδί του Μάη του 68 έγραψε και θεατρικά έργα, δούλεψε στο ιστορικό «χαρακίρι» και κατέληξε στο «charlie hebdo Έτσι φάνηκε τελικά ότι στο κόμικ αυτό που μετράει πρώτα είναι το να έχεις κάτι να πεις, όπως θα πει αργοτερα και ο θρυλικός Pazienza, εν αρχή ην ο λόγος δηλαδή.Αδυσώπητη κρητική στον κακομοίρη αστό της εποχής μας που αγωνίζεται να απελευθερωθεί από τις σεξουαλικές εμμονές του, προσποιείται τον άνετο ενώ είναι νευρωτικός, τον φιλελεύθερο ενώ είναι βαθιά συντηρητικός.Σαν κοπίδι έκοβε το πενάκι του. Μαύρο χιούμορ κατάμαυρο. Μπορούμε να γελάσουμε με τα πάντα ? Μπορούμε να σατιρίσουμε τα πάντα ? Ναι ένας ελεύθερος καλλιτέχνης μπορεί φτάνει να ξέρει ότι αυτό μερικές φορές πληρώνεται με την ίδια tου τη ζωή...

δασκάλα

Έχουν ομορφύνει οι Τετάρτες μου στις 6.00 τ' απόγευμα από τότε που άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα παγκόσμιας ιστορίας από την  αναπληρώτρια καθηγήτρια του τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας του
πανεπιστημίου Μαρία Ευθυμίου.
Καθώς χαζεύω το μάθημά της, καταγράφω λεπτομέρειες και χαρακτηριστικά και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που γοητεύει τον κόσμο !  Σημειωτέον ότι κάθε φορά που πηγαίνω η αίθουσα είναι κατάμεστη. Κάνοντας έναν απολογισμό θα μπορούσα να επισημάνω :
1) Είναι επαρκής σ' αυτό που κάνει
2) Έχει χιούμορ
3) Μιλάει απλά κατανοητά
4) Της αρέσει αυτό που κάνει
5) Γνωρίζει την αξία αυτού που κάνει
6) Αγαπάει τους ανθρώπους
Και προφανώς αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του καλού δασκάλου.
Είναι δυνατόν να τραβάει κάποιος την προσοχή επί τρεις ώρες μιλώντας για ιστορικά θέματα όπως η επίθεση των Μογγόλων, Προτεσταντισμός, Ισαβέλλα και Φερδινάνδος,  Εβραϊσμός, Ερρίκος ο Η, Ζωροαστρισμός, Καθολικισμός ; Ναι είναι δυνατόν αν γνωρίζει πως να τα συνδέσει με τη σημερινή εποχή και αν μπορεί να καταλάβει την ουσία όλων αυτών.
Μάθαμε τόσα πράγματα κοντά της. Και το ζωντανό μάθημα χωρίς ούτε καν βοηθητικά μέσα (power point) παρά μόνο έναν ξερό χάρτη και ένα lazer, είναι πολύ πιο αποδοτικό από το σκέτο διάβασμα διότι κάποιος έχει ακουστικές εντυπώσεις, συνδέει τη γνώση με άλλες εμπειρίες, όπως περιστατικά στο μάθημα, είναι ομαδική διεργασία και συνεπώς ο ένας επηρεάζει τον άλλον.
Έτσι πρόχειρα θα μπορούσα να θυμηθώ μερικές σκόρπιες γνώσεις : Υπάρχουν 30000 αιρέσεις  χριστιανικές. Ο Προτεσταντισμός είναι βασικά αντιπαπισμός.και επεκτάθηκε λόγω της ανακάλυψης της Αμερικής. Επί 200 χρόνια πίστευαν ότι η Αμερική είναι η Ινδία. Μέχρι το 1200 η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο του πολιτισμού του μέχρι τότε γνωστού κόσμου. Οι Εβραίοι το 48 κήρυξαν επίσημη γλώσσα τους την αρχαία Εβραϊκή. Πολλές διαμάχες μεταξύ Εβραίων Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ έχουν ξεκινήσει διότι η Ιερουσαλήμ είναι και Μουσουλμανική ιερή πόλη και μάλιστα υπάρχει κοντά στο ναό του Σολομώντα το τέμενος Αλ Ακσά.
Με κίνδυνο να συγκριθώ με την αξιοσέβαστη αυτή δασκάλα και γω σαν δάσκαλος μιλώντας θα μπορούσα να πω ότι η κυρία Ευθυμίου δίνει καινούργια αξία στην έννοια του μαθήματος αλλά και της ίδιας της μάθησης γενικότερα....
Πρέπει οπωσδήποτε  να ευχαριστήσω την  blogger Road artist που πρότεινε τα μαθήματα πριν από πολύ καιρό και έτσι μας προετοίμασε ώστε τελικά να συμμετάσχουμε στη φετινή παρακολούθηση.